Op donderdag kom je tot de realisatie, dat na 3 dagen je best doen met lijnen, de kilo's er helemaal niet afvliegen, zoals je had gehoopt.Één ongelukkige blik in een spiegelende winkelruit in een onfortuinlijke houding maakt je duidelijk, dat het alweer een hele lange tijd gaat duren voordat alle ongewenste toevoegingen verdwenen zijn.
Zoals altijd. Zucht.....
Het is natuurlijk het beste; 1 kilo in de week ga je al niet halen, en dat hoeft ook helemaal niet.
Jaja blablabla.... ik weet het allemaal wel natuurlijk. 
Afijn.
Woensdagavond ben ik in elk geval heel gezellig uit eten geweest met vriendinnen. Bleek weer eens, dat ik hopeloos in onkennis verkeer over de laatste trends kwa uit-eten-gaan.
Super-hip is momenteel het bestellen van kleine porties eten in meerdere rondes: je kunt het blijkbaar op heel veel plaatsen doen in restaurants. Wij waren in Lounge8. Voor Eindhovenaren: de oude Hollywood-discotheek in de Dommelstraat.
Wat was dat leuk!!!!!!
We kregen een kaart met wel meer dan 100 gerechten erop. Je mocht 5x, dus in 5 rondes, 5 gerechten bestellen van de kaart. Het was Oosters, dus er was ook sushi, waar ik helemaal niets om geef, maar er waren ook héérlijke gegrilde en gebakken hapjes (bief, kip, varkensvlees, lam, gamba's, slibtong (superlekker), andere garnalen, champignons, enz. enz.). En ook vurrukkulluke salades (b.v. de zeewiersalade). Dit alles heeft een vaste prijs van 23,50 ongeveer, zonder drinken. 
O, de bediening was ongelooflijk attent, snel, gezellig, aardig en enthousiast!!
De zaak is ook heel gezellig ingericht met allemaal aparte hoekjes en ruimtes. Een aanrader dus!! 
Gelukkig hadden we Kitty bij ons, die er al eens was geweest (zij heeft sowieso veel verstand van allerlei zaken op velerlei gebied én is ongelooflijk lief!), dus zij kon ons uitleggen hoe het allemaal moest.
5x 5 dingen bestellen valt nog niet mee hoor!! We waren met vijven, dus het betekende dat we 5 rondes konden bestellen van 25 hapjes.
Na het installeren van een zaklamp-app op mijn telefoon (dank je wel nog Willem!), én met de uitleg van Kitty, konden we allemaal lezen wat er te bestellen was (ja, dat krijg je met én té weinig licht, én vijf 50-plussers op pad, die zonder leesbril stekeblind zijn).
Zie dat eten allemaal maar eens op te krijgen. Dat lukte ons dus niet. Na ronde 3 zaten wij al bijkans gans onbekwaam op de stoel te hangen. Na al het lekkere eten een half uurtje te hebben laten "zakken", was de 4e en onze laatste ronde de dessertronde. Ook daarin allerlei keus: ijs, gebak, crème brulee, vers fruit en weet ik niet wát nog meer. En daarvan mocht je ook 5 dingen bestellen, wat door Rian werd "misbruikt" door 5x de crème brulee te bestellen waar ze helemaal dol op is. Ze heeft écht heus waar, 5 bakjes op. We hebben het uiteraard allemaal fotografisch vastgelegd om haar later nog eens te kunnen chanteren met deze overdaad, die haar, gezien haar superslanke lijntje, niet schaadt!! (jakkes, ik heb allemaal slanke vriendinnen!)
In elk geval had ikzelf alleen vers fruit, maar dat was niet omdat ik aan het lijnen ben, maar omdat ik helemaal niet van zoetigheid hou (GELUKKIG!).

Bovenal was het heel gezellig! We hebben allemaal éven lopen te zitten mopperen op onze somtijds aanwezige ongenoegens, maar Toos bezweerde ons, dat die allemaal overgaan met het stijgen der jaren (zij is nét ietsjes ouder en wijzer dan wij). Samen met Roos weer naar huis, want zij is zo lief om naast mij te wonen.
Tot vervolgens!!

Het is dat ik een redelijk opgewekt persoon ben, maar mijn lieve echtgenoot is nog niet erg enthousiast over mijn haar, maar dat moet ik me gewoon maar niet aantrekken. O NEE????
Volgens mijzelf is het zo, dat mijn haar zelf ook nog niet weet dat het moet terugspringen in de krul die nu nét leuk is. Een staat van zijn, die het overigens zelden bereikt.....
Afijn, ook allemaal weer weinig boeiend en belangrijk: het is gewoon supermakkelijk en ikzelf ben er blij mee!!!
Dus.
Erger is het, dat ik weer eens aan het lijnen ben getogen.
Het moment dat ik besluit dat het nu écht weer tijd is, wordt altijd voorafgegaan door een reeks onfortuinlijke ergernissen:
- de realisatie, dat er nu elk jaar heus een paar kilo extra bijkomen, als ik niet snel in actie kom;
- die ene jurk, waarin ik alleen nog maar kan staan, en zéker niet meer zitten. Nu hou ik wel van staan, maar ik kan het als gevolg van voortschrijdende leeftijdsverschijnselen gewoon geen hele dag of avond meer volhouden
- de zwembandjes die rond mijn middel verschijnen, en dat terwijl ik een pesthekel aan zwemmen heb; een naar gevolg van vrouwelijke situationele huishoudelijkheden;
- een terloopse opmerking van mijn echtgenoot, dat wetenschappelijk is aangetoond, dat vet rond je middel het méést gevaarlijk is, waarbij hij mij bijna niet aankijkt. Hij weet heel goed, dat hij ook geen enkele opmerking in mijn richting moet maken, omdat dat oorlog betekent, maar hij is subtiel, en dus nog véél dodelijker;
- een onbedoelde blik in de spiegel op een slecht moment: hou NÓÓIT (zelfs niet per ongeluk) je +3 leesbril op in de badkamer als je je 1 meter voor de spiegel staat uit te kleden voor het douchen!;
- een paar blikken van andere vrouwen op je nieuwe uitstulpingen als je éven zonder opletten uitademt.
Kortom: het was weer tijd om iets aan mijn gewicht te doen.
Nu staat bij mij één ding als een paal boven water: gezondheid boven alles, dus géén idiote diëten (eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen, dat ik die vroeger regelmatig heb gebezigd hoor, maar de voortschrijdende ouderdom is in dit opzicht ook voortschrijdende wijsheid). Én van mijn 2 zelf gebakken boterhammetjes 's-ochtends met kaas en komkommer, daar wil/kan ik ook niet vanaf, dus die koolhydraten heb ik alvast binnen.
Wat dan wél, bewaar ik voor een volgende keer, maar verwacht dezer weken geen recepten op mijn site met veel boter/suiker/room/olie/spekjes/kaas/friet/mayonaise. O jee, even het water afvegen dat me uit de mondhoeken drupt.....
Tot vervolgens!

Zo, ik zal ook eens een bijdrage leveren aan al het komkommernieuws van de laatste dagen: mijn haar gaat eraf, en wel deze middag.
Wat heeft dat met komkommernieuws te maken, zul je zeggen: nou niet zoveel, behalve dat het ook niet erg interessant is. Maar dat is het nieuws over een nieuwe paus ook niet. Gék word ik van al dat geklets over die paus: WIE IS DAAR NU NOG IN GEÏNTERESSEERD??  En dat alles overgoten met een saus van misbruik in die kerk: nu weer eens voornamelijk van nonnen tegenover meisjes: walgelijk!! Ikzelf heb ook regelmatig les gehad van diverse zusters Secretia: gemene loeders waren het die je de stuipen op het lijf joegen met hun gesluip over de schoolgang en dan onverhoeds opdoken om je op je mieter te geven: brrr. Gelukkig was ons Han een dapper geval: zij was niet erg onder de indruk van de kleding en kappen die de zusters droegen (ikzelf wist niet eens, of ze onder die hoofdbedekking man/vrouw/onzijdig waren!). Zij kreeg eens straf omdat ze een zuster een "aap" noemde: wij waren vól bewondering (altijd gebleven trouwens!) dat ze dat durfde. 
Waarom dat was weet ik niet meer, maar het zal ongetwijfeld te maken hebben met de een of andere onrechtvaardigheid: daar was ons Han nogal gevoelig voor want zonder aanziens des persoons kreeg ze dan een waas voor haar ogen en verstand, en handelde dan dienovereenkomstig. Súper, zo'n dappere zus.
Afijn.
Ik ben weer eens even mijn frustraties over het nieuws kwijt.
Sorry hoor!
Mijn haar.
Tja, ik heb áltijd al lang haar willen hebben vanaf de dag dat ik op mijn 9e mijn lange lokken liet afknippen omdat een vriendinnetje dat ook had gedaan: ja, háár stond het wél leuk! 
En vervolgens werd ik door mijn moeder, samen met mijn zussen, naar een zielig geval van een thuiskapster gesleurd, die een zieke man had en die dus met onze kapsels haar geld moest verdienen. Die had gewoon een soort bloempot waar wij dan onder kwamen te zitten. Om haar van regelmatige inkomsten te voorzien, moesten wij ons haar dan ook kort houden: elke 6 weken waren we de klos.
Dat heeft zo geduurd tot mijn 18e ongeveer, en toen was lang haar gewoon niet in de mode. Wel heb ik het blond geverfd (maar één keer!), en vervolgens met Henna: rood, wat ik gebleven ben tot voor een paar jaar ongeveer.
Een van mijn zussen vond dat toen echt niet meer kunnen op mijn leeftijd, want grijze haren werden oranje met die henna, en zoals dat gaat, namen die overhands nogal toe. Ik het wijze advies van mijn zus opgevolgd: dank je wel nog, Mariëtte!! En dus is het nu roodbruin, maar vond ik het hoog tijd om mijn oude droom van lang haar na te jagen.
Het was geen succes.
In losse hang lijk ik momenteel nogal op Eucalipta (voor de jongeren: een heks!). Opgestoken gaat het nog wel, maar de uitstraling van Nelleke van der Krogt, die ik toch nastreefde, krijg ik niet. Zo'n leuke wrong (het wóórd alleen al!), op het achterhoofd: daar ben ik té onhandig voor en dus loop ik elke dag rond met een soort gedraaide staart in een elastiekje of klem: niks aan!
Bovendien vind ik de verzorging van die lange lokken zó tijdrovend: ik heb er geen zin meer in, ik laat ze eraf halen; vanmiddag nog; bij een goede knipster (hóóp ik!), in Riethoven.
Ik zal je van het resultaat op de hoogte stellen, als ik tenminste niet volledig instort als dit geknip op een debâkel uitdraait!
Lekker belangrijk allemaal hè!!
Mijn rug is in elk geval weer stúkken beter, dus mijn site zal weer gevuld worden met diversige recepten. Door de verschillende feestjes zijn er weer nieuwe hapjes bijgekomen, waarvan je natuurlijk over de misbaksels niets zal lezen! Ik zet alleen de eetbare online!
Aan de slag dus!
Tot vervolgens!!

En natuurlijk kwam mijn schat de dag ná Valentijnsdag aanzetten met een heerlijke fles eau de toilette van een door mij zeer gewenste geur!! Ik ben dól op geurtjes, dus zijn slappe smoesjes over het niet willen meedoen aan de commercialiteit van Valentijnsdag, heb ik voor zoete koek geslikt, zelfs instemmend knikkend over zoveel verstandigheid. 
En nu stak mijn schamele doosje bonbons toch wel weer miezerig af tegen zijn gift!! 's-Avonds maar een extra-lekker toetje gemaakt: chocoladeijs met slagroom!!
Vandaag was Piet jarig en hij wilde graag uit eten. Nou, leuk! Wij gaan eigenlijk nauwelijks uit eten in Nederland, want ik word altijd helemaal ziek als ik de prijzen van de gerechten zie. En dan helemáál als er alleen schandalig dure wijnen op de kaart staan én je tot overmaat van ellendige winstbejagenis 10 euri moet betalen voor een fles water. Nee, ze schenken geen karafwater: HOEZO NIET???? Ik hou het meest van kraanwater, en zeker uit deze streek: dat is lekkerder dan water uit de een of andere fles.
Maar ik dwaal af.
Wat ik maar wilde zeggen: uit eten gaan is hier nog steeds erg duur, en omdat ik zelf zo graag kook, kan ik niet nalaten bij de prijzen te bedenken, wat ik daar allemaal van zou kunnen kopen en maken en hoeveel keer en hoeveel mensen er dan bij ons gezellig aan tafel zouden kunnen zitten. 
In elk geval.
Wij gingen dus vanavond uit eten bij een gloedjenieuw restaurant in de Bleekstraat. O, wat was het koud, en o, wat moesten we een eind van het etablissement de auto parkeren, in de gloeiende snijdenis van de wind door de straten heenkluunen voordat we er waren. Ongelukkige plek dus van dat restaurant: geen enkele parkeergelegenheid in de buurt.
Maar dan wel weer een héél trendy restaurant, heel leuk van ingerichtheid: een open keuken, waar zo'n 5 2-persoons tafeltjes op nog geen 2 meter vandaan stonden met stoeltjes gericht naar die keuken. Piet werd hoorendol van het op-en-neer gesjees van de obers, die natuurlijk hun gerechten van de keuken op de tafeltjes moesten krijgen. Ik vond het wel leuk: de keukenjongens deden erg hun best om kunstwerkjes te maken van de bordjes.
Het was allemaal erg hip: een wintergazpacho, wat een klein schaaltje was waarin wat flinterdun gesneden plakjes biet en radijs lagen (écht maar een stuk of 6) , waarover dan aan tafel een soepsaus werd gegoten van oerbiet (wat nét zo gronderig smaakt als het klinkt). Hmmmm. 
Toen een stukje gegaard buikspek van 3 x 3 cm. op een zalfje van aardappel en een schuimsaus eromheen van onbestemde smaak. Wel lekker hoor!!
Als hoofdgerecht een bavette van Australisch rund (héél lekkere stukjes malse biefstuk), met een garnituur van 2 minuscule bergjes puree, weer een flinterplakje van het een of ander en aan de andere kant een half gedingest sjalotje. Dat garnituur leek echt nergens naar, maar dat vlees was méér dan vurrukkulluk en maakte veel goed.
Het nagerecht was een bolletje vanilleijs op een soortement caramellaagje en aan tafel werd er weer een sausje bijgegoten (dat is nu zeker in de mode?). Dit betrof een dropsausje. Tja, wél apart hoor, maar ik kreeg er ook wat rillingen van. Dat zal aan mij liggen. Natuurlijk.
Al bij al: het was heel speciaal, de wijn was erg lekker en niet zo heel duur (20 euri): na consultatie van de wijnkaart, waar de goedkoopste fles 35 euro kostte (en dat was er echt maar 1 uit een héél boekwerk; durf je dan ook niet te vragen, om niet ongelooflijk goedkoop over te komen!), hadden wij naar de huiswijn gevraagd: een Rioja zonder houtlagering. Die was érg goed!! En wat mij ook vertederde was, dat zij wél kraanwater schonken, wat steeds ontzettend gedienstig werd bijgeschonken, en dat moest nogal, want ik slurp op zo'n avond héél wat water weg, om niet in no time de wijn geleegd te hebben, waarvan wij de prijs niet hadden gevraagd (durfden we niet natuurlijk, om dezelfde reden). Ook beter voor mijn hoofd!!
Gaan we er nóg eens naartoe??
Nee, dat niet.
Maar het was dan wél weer heel gezellig samen, dat dan weer wel!!
En nu nog een glaasje inschenken thuis: geen Rioja met ook geen houtlagering, bovendien ook bij lange na geen 20 euri.
Proost! en tot vervolgens!!

Het is vandaag Valentijnsdag, dat is natuurlijk niemand ontgaan. Niet dat wij er ooit iets aan doen, maar ik heb toch mijn schat een doosje bonbons gegeven....Ha, en niets van hem gekregen, wat ik hem ter gelegener tijd nog wel eens flink zal inpeperen! 
Onze Rob heeft zijn schatje een bos rozen gegeven (altijd al een romantisch kind geweest!), en wat onze Willem heeft gedaan weet ik nog niet (ik hoop wél iets, maar daarmee kun je je als moeder toch niet meer bemoeien hè (hij is 26!!!))
Ik moest wel even nadenken over de liefde vandaag, en vandaar het volgende:


De keren dat ik in een trein zit, zijn op één vinger te tellen. In de winter vind ik dat bijzonder gelukkig, want wat je hoort over de reddeloosheid van de spoorwegen als de vorst in de maand zit, maakt je niet blij.

Afijn.

Waar het aan ligt weet ik niet, maar altijd als ik met de trein ergens naartoe ga, zit er op zichtsafstand een innig verliefd héél jong stelletje innig te kussen en verliefd te doen. De blik in hun ogen: práchtig! Totale verliefdheid en verrukking over elk klein deeltje van het gezicht van de geliefde, nog geen enkel bewustzijn van eventuele gebreken. Ongegeneerd kussen, hemelse blikken, hoofden van de meisjes op de “sterke” schouder van de jongen, armen van de jongens beschermend om het meisje heen. Waar ikzelf een spichtige tienerjongen zie, de pukkeltjes rijkelijk bloeiend op het gezicht, de vettige haren in het oog hangend en een meisje wat later misschien, maar nu nog niet zo mooi is, zien zij overduidelijk iets totaal anders.

Héérlijk, om zo verliefd te zijn!

En waarom heb ik het hierover? Dat is hierom: omdat vanuit mijn eigen verliefdheid mijn “kookcarrière” een aanvang nam.  Mijn lieve echtgenoot is mijn grootste fan: zout of zoet, gewoon of chic, hij geniet overal van, blijft complimentjes uitdelen en dat maakt elke inspanning de moeite waard!

En last, but zeker not least: hij ruimt de keukenboel achter mij op, heel erg fijn zo’n taakverdeling! Niet dat hij zo van poetsen houdt, maar hij schat zijn eigen kookvaardigheden heel laag in en dus is dit de logische uitkomst als je met iemand bent getrouwd die een gelijkwaardige taakverdeling in het huishouden van enig belang vindt.

Hij is het over dit onderwerp overigens natuurlijk roerend met mij eens!!!

Wij hebben in geheel gelijkgestemde eensgezindheid heel wat etenswaardigheden opgepeuzeld, waarna de verliefdheid vaak weer opvlamde….

Wees niet bang: ik hou al op, ik wil niemand verder in verlegenheid brengen met ongewenste intimiteiten!

Dus…..een fijne Valentijnsdag gewenst en tot vervolgens!!

Ik vrees, dat ik niet elke dag inspirantie heb om een "verhaaltje" te schrijven. Dat is natuurlijk ook wat teveel van het goede!
Maarja, dan breekt weer zo'n week aan, waarin er zowel dinsdag, áls woensdag, áls donderdag voetbalwedstrijden op de TV zijn (Europistisch voetbal), en dan zit ik natuurlijk met de laptop op mijn schoot. Óók heerlijk! Open haardje aan, lekker warme vlammetjes (want ik ben een koukleum), en dan maar surfen op het Internet, boekje op de e-reader lezen, krant of tijdschrift uitpluizen, kortom: er is genoeg te doen zonder TV. Hoef ik me ook niet dóód te ergeren aan een heleboel dingen. 
Want dat is de rijkdom van een gelukkig leven: je kunt je nog eens fijn opwinden over allerlei onbelangrijke zaken!
Zo kon ik het weer niet laten een mail te sturen aan de NOS. Volkomen belachelijk natuurlijk, en vréselijk onbelangrijk, maar ergert iemand zich nét zoals ik ook zo aan die driedubbele aankondiging van het sportjournaal bij Een Vandaag, zo rond kwart voor 7?
Wij kijken altijd naar het nieuws van 6 uur en dan meestal naar Een Vandaag, dat soms enigszinselijk interessante achtergrondreportages heeft. Vóór het laatste onderwerp wordt het sportjournaal aangekondigd.
Tja, en nu houd ik, zoals bekend, al niet van sport, laat staan van een sportjournaal, maar dat terzijde: 
dat is dus Aankondiging 1.
Dan krijg je na 5 minuten, als Een Vandaag is afgelopen: Aankondiging 2 in precies, ja met echt exáct dezelfde woorden als van Aankondiging 1. Met deze toevoeging, dat ze ná de Ster écht ermee beginnen (joepie?)
Dan krijg je de Ster, en dan komen ze met hun Sportjournaal, waar héél vaak weer even gezegd wordt wát er komt. Grrrrrrrr. hemeltergend, tenenkrommend, vuurspuwend VERVELEND.
Dus ik een mail naar de NOS, waarin ik in tamelijk beschaafde bewoordingen cont deed van mijn ergernis.
Tot mijn verbijstering en positieve verbazing, kreeg ik nog antwoord ook: er zit dus blijkbaar op die redactie een persoon die allerlei mails van al dan niet duidelijk verveelde en overspannen kijkers beantwoordt. Een héél verhaal, dat ik hier niet zal herhalen, maar wat als strekking had, dat ze met deze handelswijze probeerden te voorkomen dat mensen wegzapten.
Ik kon niet laten ook op deze mail te reageren (voordat iemand denkt dat ik écht een wanhopig leven heb: ik heb aan beide mails niet méér tijd dan 5 minuten besteed!). Ik heb opgemerkt, dat zij - in elk geval bij ons - het tegenovergestelde bereiken: wij weten niet hoé snel we moeten wegzappen als we aan Aankondiging van het Sportjournaal zien aankomen.
Strekking van dit verhaal: als ik nóg eens reageer op iets, kan ik het beter op iets doen wat er écht toe doet, dat helpt waarschijnlijk ook niet, maar dan heb je tenminste eens echt een verhaal waarmee je voor de dag kunt komen!


Wat heeft dit met koken te maken zul je je afvragen? HELEMAAL NIETS!!!
Ik heb dan weer wél vanmiddag pasteis de nata gemaakt, Portugese roombladerdeeggevalletjes, die érg lekker smaakten bij de koffie, waarover later meer.
Tot vervolgens!!!

Het leuke, of eigenlijk eerlijker gezegd, vervelende van deze website voor mijzelf is, dat ik bijna geen "normale" dingen meer kan eten zonder - o.k. toegegeven, maar een héél klein beetje - maar tóch ietsjes schuldgevoel te hebben. Ik streef er natuurlijk naar om zoveel mogelijk nieuwe recepten te zoeken en te bedenken: vooral dan iets opwindends, liefst vegetarisch, of met gegrilde, met veel citroensap en dure olijfolie besprenkelde groenten in torentjes en op bedjes salade, etc. etc. 
Maar ik eet toch ook heel graag "gewoon" , en ik hoop maar dat de bezoekers van mijn site het hiermee  eens zijn!!
Op de een of andere manier kan ik nooit uit de voeten met de recepten van Jamie Oliver, een genie hoor!! Ik zou niet dúrven zeggen dat het aan hem ligt: nee, ik weet niet wát ik me moet bedenken bij "handen" vol verse kruiden, en kilo's uitgeknepen citroenen enzo. + ik zie me al groeien van al die liters olijfolie.
Natuurlijk nét op plaatsen, waar een nog verdere uitgroei dramatische gevolgen heeft!
En dat dan allemaal in 15 of 30 minuten: om helemaal als stresskip uit de keukenstrijd tevoorschijn te geraken!

Afijn. 
Ik probeer natuurlijk elke week wel wát nieuwe dingen uit. Zo heb ik vorige week een ribollita gemaakt, dat is een Toscaanse groentensoep met brood erin. Dat recept stond in het kookboek Plenty van Ottolenghi, een heel hip gebeuren in de kookwereld, met lekkere vegetarische recepten.
Een práchtkans om iets van mijn proef-zuurdesembrood in kwijt te smijten, want dat is een essentieel onderdeel van het recept (in stukken gesneden, geroosterd in de oven)
Ha, en natuurlijk merkte ik achteraf, dat er vanzelfsprekend óók heel goed met gewoon brood kan worden gewerkt, maar toen was het al gebeurd: Piet zat te kauwen op de vrij moeilijk verteerbare stukken korst van het brood en hoefde géén 2e portie meer.....
Ik heb hem maar niet verteld, dat het recept expliciet vermeldde, dat de korsten eraf gesneden moesten worden (sunt, tòch!!!)
In elk geval komt die soep heus op de site, maar dat leert mij nog eens, dat ik echt alles zelf wil uitproberen, omdat je altijd goed moet weten hoe een recept in de praktijk uitvalt, en hoe het allemaal eventueel makkelijker/lekkerderder kan.
Tja, en dan zullen jullie het dus altijd moeten doen met mijn eigen persoonlijke smaak, want dat is de enige die ik heb!!
Tot vervolgens!

Zo, er is weer voetbal op de TV, of erger nog, een praatprogramma over voetbal, waarvan mijn lieve echtgenoot zegt, dat hij er niet naar hoeft te kijken, terwijl hij gebiologeerd naar het scherm staart, tja het bloed kruipt waar het niet gaan kan, maar dus: ik heb best tijd om even een stukje te maken.
Ik háát kijken naar sport, echt alle sport en het geneuzel erover vind ik dan ook méér dan volkomen overbodig.
Sorry, alle sportliefhebbers!!!!
Ieder het zijne/hare.
Ik heb de afgelopen week mezelf onledig gehouden (onder andere dan hè!), met het zelf fabriceren van zuurdesem. Er staat nu een wonderlijk papje te borrelen in de ijskast,  waarmee ik broden kan bakken. Het is een natuurlijk brouwsel, wat als rijsmiddel werkt in plaats van gist.
Zoiets vind ík nu leuk: een hele week lang heb ik een bakje met bloem en water in de kamer gehad, met een theedoek eroverheen, waar ik elke dag 50 gram meel en 50 gram water bij moest doen. Na 6 dagen was het klaar voor gebruik: een pond meel, dan 125 gram van dat zuurdesem erbij, zout en water, kneden, rijzen en bakken.
Het eerste brood zag er een beetje uit als een uit zijn krachten gegroeide pannenkoek. Ik denk echt, dat er nog niet genoeg kracht zat in de zuurdesem.
Het smaakt tóch lekker: heus niet héél zuur, maar een beetje aangezuurd. Ja, dat is een groot verschil!!
En natuurlijk laat ik mij niet ontmoedigen door dit enigszinzelijk teleurstellend resultaat.
Een tweede brood gebakken, wat al veel beter is gelukt: het is minstens 10 centimeter hoog, in het midden tenminste, maar wat hiéraan mankeert, is dat het zuurdesem enorme bellen heeft geblazen tijdens het bakken, zodat ik nu bij de meeste boterhammen de korst lós erbij heb.
Ik ben geen moeilijk mens: het is héérlijk brood, dus die knapperige korst eet ik er gewoon apart bij op.
Afijn.
Het zal nog wel een tijdje duren voordat ik het recept hiervan op mijn site zet. Eérst volgende week een volgende poging doen. 
Het papje moet nu nog 1x in de week "bijgevoederd" worden met meel en water, en ik heb het idee, dat het precies zo werkt als bij mensen: hoe rijper, hoe beter (een stelling die ik zelf heb ontwikkeld na mijn 50e!)
Tot vervolgens!